OBUA AİLESİ.

OBUA AİLESİ. Obua, ortaçağda Avrupa'da kullanılan shawm adlı boğuk sesli bir tür zurnadan geliştirilmiş, konik borulu, çift ka­mışlı, üflemeli bir çalgıdır. İlk olarak 17. yüzyıl sonlarında Fransa'da kullanılmıştır. Obua adı, Fransızca'da "yüksek" anlamına gelen haut ve "tahta", "ağaç" anlamına gelen bois sözcüklerinden türetilmiştir. Üzerinde değişik notalara ayarlanmış bir anahtar düze­neği bulunan gövde, uç bölümde dar bir kalakla son bulur. Modern obuanın 10 anah­tarı vardır. Obuanın klarnet ve flütten daha keskin olan sesi iki oktav genişliğindedir. Oldukça geniş bir solo repertuarı vardır. Çaykovski'nin Kuğu Gölü balesinin ikinci perdesindeki soloda olduğu gibi hüzünlü ve romantik ya da yerine göre tam tersi, canlı ve şen bir etki yaratabilir.

Obua genellikle gül ağacından yapılır. Ses, konik borunun dar ucundaki iki kamış parça­nın üflenmesiyle elde edilir. Bu kamışlar bambuyu andıran Arundo donax bitkisinden yapılır. Birkaç değişik obua çeşidi vardır. Bunlardan korangle'nin (cor anglais) sesi zengin ve ağır tonludur. Johann Sebastian Bach'ın yapıtlarında çok sık yer veTdiği obua d'amore ise yumuşak tonludur. Antonin Dvorâk'ın Yenidünya'dan olarak bilinen Doku­zuncu Senfoni'sinde korangle kullanılmıştır. Kimi zaman da derin sesli bas obua kullanılır. Buna heckelphone denir ve ilk olarak Richard Strauss'un Salome operasında yer almıştır.

Yaklaşık 2,5 metrelik kıvrılmış bir borudan oluşan fagot ve kontrfagot, bas obua türleri­dir. Canlı ve neşeli ritimler soprano obua, ağır ve dramatik besteler bas obua ile seslen­dirilir. İgor Stravinski'nin Bahar Ayini balesi­nin girişinde kısa bir fagot solosu yer alır. İlk kez 17. yüzyılda kullanılmaya başlayan kontr­fagot, obua ailesinin kontrbası sayılır ve sesi normal fagottan bir oktav daha peştir.