NECATİGİL,
Behçet (1916-1979). Türk şiirinde kendine özgü bir yeri olan
Behçet Necatigil İstanbul'da doğdu. Yüksek Öğretmen Okulu öğrencisi olarak
İstanbul Üniversitesi Edebiyat
Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı
Bölümü'nü bitirdi. Kars, Zonguldak, Kabataş liselerinde, İstanbul Eğitim
Enstitüsü'nde, Yıldız Teknik Okulu'nda edebiyat öğretmenliği yaptı. 1972'de
emekliye ayrıldı ve İstanbul'da öldü. 1980'de ailesi tarafından adına bir şiir
ödülü konuldu.
Necatigil,
ilk şiirini yayımladığı 1935'ten başlayarak aralıksız süren şiir yaşamı boyunca,
sözcükleri seçerek kullandı; az sözcükle çok şey anlatmak ilkesiyle sıkı dokulu
bir şiir anlayışını benimsedi. Şiirlerinde, büyük kentlerde yaşamın ağır
koşullan altında ezilen, geçim sıkıntısıyla kuşatılmış orta sınıf insanlarını
ele aldı. Bu insanları sıkıntıları, acıları, özlemleriyle hem iç, hem dış
dünyalarıyla yansıttı. Kalabalıktan kaçan, ürkek, çekingen kişinin
duyarlılığını şiirleştirirken kendi yaşamından kaynaklanan deneyimlerinden de
yararlandı. Evleri, dış dünyanın baskısı altında bunalan insanın sığınabileceği tek
yer olarak çeşitli yönleriyle betimledi. Toplumun dar gelirli
insanlarının sığındığı park, çay bahçesi gibi ortamları buruk ve hüzünlü bir
hava içinde canlandırdı. Şiddetten, sahtelikten, toplumsal ilişkilerin
çirkinleşmesinden duyduğu öfkenin yanı sıra hoşgörülü kişilere özgü
bağışlayıcılığı ve insan sevgisiyle, şiirine ulaşılması güç bir derinlik
kazandırdı.
Necatigil'in Kapalı Çarşı (1945), Çevre (1951), Evler
(1953), Eski Toprak
(1956) kitaplarında topladığı ilk dönem şiirleri, öyküleme öğelerinin bir başka
deyişle belirli bir öyküyü anlatma eğiliminin ağır bastığı, çağrışımlar
uyandırmayan ürünlerdi. Daha sonra öykülemeyi azaltıp, bir duyarlılığı
sezdirmeyi amaçlayan daha kapalı bir şiire, yeni biçim arayışlarına yöneldi.
Soyutlama ve biçime sığınma eğiliminin en uç noktaya ulaştığı Kareler Aklar'da
(1975) bile bir içerik şairi olma özelliğini korudu. Giderek sözcükleri daha
tutumlu kullanma ustalığından kaynaklanan kendine özgü tutuk söyleyişiyle
tedirginliklerini, sıkıntılarını, korkularını, öfkelerini yansıttı.
Necatigil, şiirlerinin yanı sıra Yıldızlara Bakmak
(1965), Gece Aşevi
(1967) gibi radyo oyunları ile Ebediyatımızda İsimler Sözlüğü (1960)
ve Edebiyatımızda
Eserler Sözlüğü (1971) adlı başvuru kitapları yazdı. Edebiyatla
ilgili yazılarını
Bile/Yazdı (1979) adlı kitabında topladı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder