OKLUKİRPİ.
Dikenlerle kaplı gövdesi nedeniyle kirpiye benzeyen, ama kirpilerle takım
düzeyinde bile akraba olmayan oklukirpiler, bitkiyle beslenen kemirici
memelilerdir.
Yavaş hareket eder ve yalnız yaşamayı yeğlerler. Davranışları, bazı yapısal
özellikleri ve yaşama ortamları bakımından ayırt edilen iki oklukirpi grubu
vardır. Bunlardan Eskidünya oklukirpileri yerde, Yenidünya oklukirpileri
ağaçta yaşamaya eğilimlidir.
Bazı
oklukirpiler dikenler yerine, daha koyu renk kıllarla kaplıdır. Hem kıllar hem
de dikenler dikleşebilir. Bu hayvanların dikenlerini ok gibi fırlattıkları
inancı, büyük olasılıkla dikenlerinin en küçük dokunuşta bile kökünden
kopmasına dayanır. Saldırıya geçen düşmanına doğru güçlü kuyruğunu savuran bir
oklukirpi, yerinden kolayca kopan dikenlerini saldırganın yüzüne ve pençelerine
kolayca saplayabilir. Yeni doğan yavruların dikenleri yumuşaktır.
Oklukirpilerin
başlıca besinlerini ağaç kabukları ve yapraklar oluşturur. Tropik bölgelerde
yaşayan bazı türler yam gibi yumrulu bitkileri yiyerek zarar verirler.
Kanada'da yaşayanlar ise kabuklarını kemirdikleri ağaçların ölmelerine neden
olur. Oklukirpiler oyuklarda, ağaç kovuklarında ve mağaralarda barınır.
En iri tür olan tepeli
oklukirpinin (Hystrix cristata) uzunluğu 1
metre dolayındadır. Bu tür Avrupa'nın güneydoğusunda, Afrika'nın birçok yerinde
ve Asya'nın güneyinde yaşar. Türkiye'nin Ege Bölgesi'yle, Marmara ve Akdeniz
bölgelerinin doğu kesimlerinde rastlanan bayağı oklukirpi (Hystrix indica), Ortadoğu'dan Hindistan'a kadar
uzanan bölgeye dağılmıştır. Kuzey Amerika oklukirpisi (Ereîhizon dorsatum) Yenidünya oklukirpilerinin en
irisidir. Dikenleri öbür Yenidünya türlerinde görüldüğü gibi ok ya da mızrak
ucuna benzer biçimde çıkıntılıdır. Bu dikenler kaba kılların arasına
dağılmıştır. Orta ve Güney Amerika'da yaşayan oklukirpilerin dikenleri kısa,
kuyrukları kavrayıcıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder